Kolejny letni, jasny dzień

Dziś zakwitła pierwsza polna róża – a więc naprawdę zaczyna się lato! Dzień znowu jest piękny i jasny. Jedynie konieczność spełnienia obywatelskiego obowiązku trochę mi go psuje (znowu nie ma na kogo głosować).

Ostatnio zaniedbałam blog, owszem, robiłam trochę zdjęć, ale już do zamieszczenia wpisów nie udało mi się zmobilizować. Powodem jest głównie to, że o tej porze roku jest po prostu tyle innych zajęć i szkoda mi każdej minuty, której nie spędzam na polu (lub „na dworze” jeśli ktoś woli, choć akurat to wyrażenie jest dosyć bezsensowne ;)). Ekran mojego komputera niestety nie pozwala na pracę na zewnątrz, bardzo żałuję, bo oprócz tego czasu, który m u s z ę spędzać w ogrodzie (wiadomo – koszenie trawnika itp. „ulubionym hobby”), c h c ę w nim też spędzać trochę czasu tylko dla przyjemności. A ponieważ mój pies domaga się codziennie dwugodzinnego spaceru, z czegoś trzeba zrezygnować. Padło na blog. 

Na szczęście wczoraj odkryłam, że w mojej ogrodowej altance jest na tyle cieniście, że można korzystać z komputera, co prawda nie do końca komfortowo, ale znośnie. Jest więc szansa, że kolejne wpisy będą się pojawiać z większą częstotliwością. Jeszcze w tym miesiącu planuję majową porcję orgiami, bieżący i zaległy raport kwiatowy z mojego ogródka i wpis o kolejnej książce. Nie o tej, którą widać na dzisiejszych zdjęciach. O tej napiszę teraz.

Znalazłam ją we własnym domu, chociaż pojęcia nie mam, skąd się u mnie wzięła. Okładki brak. Książkę wydał „Czytelnik” w roku 1949. „Jasny dzień” autorstwa J.B. Priestleya (1894-1984). Postanowiłam przeczytać ją ze względu na rok wydania. Byłam ciekawa, jakie książki zagranicznych, zachodnich autorów można było publikować w Polsce w roku 1949. W dodatku chodzi o książkę (wtedy) nową, bo w Wielkiej Brytanii ukazała się zaledwie trzy lata wcześniej. A w Polsce „Jasny dzień” wydano przecież w bardzo mrocznych czasach. Być może zaważyło to, że Priestley miał lewicowe poglądy i uchodził za prokomunistycznego. 

Dopiero zaczęłam czytać i jeszcze nie wiem do końca o czym jest ta książka i czy mi się podoba. Akcja toczy się tuż po wojnie, bohaterem jest scenarzysta filmowy, który w sennym hotelu na wybrzeżu Kornwalii próbuje dokończyć scenariusz. Ta praca zostaje przerwana, gdy w starszej parze, zajmującej sąsiedni stolik w jadalni, dostrzega znajomych sprzed wielu lat. To spotkanie zmusza bohatera do sięgnięcia pamięcią 30 lat wstecz, do czasu, gdy się poznali; z jakiegoś powodu czuje, że przypomnienie sobie i poddanie analizie tamtych wydarzeń jest koniecznością. Fabuła cofa się do czasu tuż przed I wojną światową, kiedy młody bohater rozpoczyna swoją pierwszą w życiu pracę w firmie handlującej wełną i poznaje niezwykłą rodzinę dyrektora filii. A więc rzecz dzieje się w mojej ulubionej epoce (jednej z ulubionych), w Anglii na początku XX w. Czytam dalej (na razie ani słowa o Marksie i Leninie).

***

Być może po przeczytaniu całości pojawi się tutaj postscriptum. Wkrótce czekają mnie też krótkie wakacje w Warszawie, więc moje plany blogowe mogą legnąć w gruzach (tzn. być odłożone na czas późniejszy), mam jednak nadzieję, że tak się nie stanie.

Miłej niedzieli wyborczej ;)